Tamron 100-400 f/4.5-6.3 VC Di USD

Tamron 100-400 f/4.5-6.3 VC Di USD

Een brandpuntsafstand van 400mm is precies waar het leuk begint te worden bij tele. Bij een fullframe-camera is het zo ongeveer het minimum om echte tele-opnamen te maken en bij een camera met een kleinere sensor kun je er vaak al goed mee uit de voeten. De Tamron is ook duidelijk compacter dan lenzen die sterker vergroten. Hij is zo’n 1100 gram maar lijkt lichter, door de smalle bouw: de filtermaat is maar 67mm. Dat is meteen ook het eerste dat opvalt wanneer je de lens uit de doos haalt. Zoom je in naar de grootse vergroting (dat is bij 400mm) dan wordt de lens wel heel wat langer, maar hij blijft goed hanteerbaar. Vergelijk je hem met zijn grote broer, de 150-600mm f/5-6.3 van Tamron, dan is het verschil opvallend: die lens is bijna twee keer zo zwaar en anderhalf keer zo lang en breed.

Net als alle nieuwere Tamron-lenzen maakt hij een waardevolle en moderne indruk. Er zit een zonnekap bij, maar geen statiefbeugel. Op zich niet zo erg, want de lens is licht genoeg om hem zonder statief te gebruiken. Maar áls je een statief gebruikt, levert zo’n beugel – die er los bij te kopen is - wel veel meer stabiliteit op. Zonder beugel worden trillingen door de hefboomwerking van een telelens aardig versterkt, dus het is in ieder geval zaak de statiefkop goed aan te schroeven, óf natuurlijk om de beugel erbij te kopen.

Snel

Zet je de lens op camera, dan blijkt dat hij goed en snel scherpstelt. Zo nodig kun je gebruik maken van Tamron’s TAP-in console om de (fijn-)scherpstelling op de camera en op je wensen af te stellen, bijvoorbeeld met betrekking tot de snelheid ervan. Aan de korte kant (100mm) is de lens - zeker bij fullframe - nog goed geschikt voor portretten en bij sommige gezichten kun je zelfs bij 200mm nog portretten maken. Prettig voor portretten is dat de lens tot 1,5 m instelbaar is. Bij de kortste stand is dat dichtbij genoeg voor portretten en bij de langste stand is dat soms al dichtbij genoeg voor macro-foto’s, zie het voorbeeld van de krokussen. Ook mode-achtige foto’s kun je heel goed met zo’n lange lens maken.

Stabilisatie

De Tamron heeft twee standen voor de stabilisatie, waarvan de tweede bestemd is voor het meebewegen van de camera met het onderwerp. De stabilisatie werkt goed, je kunt dus met deze lens uit de hand langere sluitertijden (minimaal ongeveer 4x) gebruiken dan je zou denken op basis van de vuistregel (vuistregel: maximum sluitertijd is 1/brandpuntsafstand, dus bij 400mm 1/400s). De vuistregel laat ook zien dat bij een lange telelens stabilisatie bepaald geen overbodige luxe is.

Ook de zonnekap is echt noodzakelijk. Deze is erg licht en vrij lang, maar hij kan bij transport ook omgekeerd bevestigd worden, zodat hij niet uitsteekt. Met zonnekap valt het heel erg mee met reflecties en overstraling. Ons advies is: altijd erop laten zitten. Lange telelenzen zijn gevoelig voor zij- en tegenlicht. Bovendien zorgt een zonnekap voor een goede bescherming van het objectief, die in tegenstelling tot filters geen nadelen heeft.

De lichtsterkte van het objectief is noodzakelijkerwijs beperkt. Een grotere lichtsterkte zou een zwaarder en duurder objectief betekend hebben. Het maximale diafragma verloopt van f/4,5 bij 100mm naar f/6,3 bij 400mm. Heel normaal maar dat laatste is voor veel camera’s al op de grens van de scherpstelling – er werken dan steeds minder scherpstelvelden mee, eigenlijk alleen een paar in het centrum van het beeld. Toch gaat het scherpstellen nog goed, zelfs bij 400mm. Dat komt ook doordat – maar dan zijn we al bij de optische kwaliteiten - het contrast bij 400mm goed is.

Meestal wordt zo’n telezoom namelijk steeds minder goed naarmate de brandpuntsafstand langer wordt, dus naarmate je verder inzoomt. Tamron heeft het bij dit objectief echter slim aangepakt: de scherpte – met name in de hoeken – neemt juist toe naarmate je verder inzoomt.

Bij 100mm is de scherpte en het contrast in het centrum bij volle opening (f/4.5) al zeer goed, een stop verder uitstekend. De hoeken lopen in vergelijking met het centrum wat achter en maar worden tussen f/8 en f/10 heel goed. Bij 200mm verbetert de beeldkwaliteit en bij 300mm nog eens. Bij deze brandpuntsafstanden is het centrum meteen uitstekend en de hoeken al bij volle opening heel goed, een stop verder diafragmeren maakt ze nog beter. Bij 400mm neemt het contrast op kleine details wel wat af maar de scherpte blijft goed. Die is in het centrum meteen prima en in de hoeken is al echt goed bij volle opening. Omdat je bij 400mm het liefst korte sluitertijden gebruikt, komt dat goed van pas.

Praktijk

In de praktijk werkt de Tamron dus heel goed. Bij de korte brandpunstafstanden (uitgezoomd) kun je er goed portretten mee maken, ook bij volle opening. Omdat je dan niet zulke korte sluitertijden nodig hebt, is diafragmeren bijvoorbeeld bij landschappen of overzichten van steden ook geen probleem. Bij de langere brandpuntsafstanden is diafragmeren nauwelijks nodig en dat is een groot voordeel. Naarmate je verder inzoomt wordt de lens dus relatief beter. Daardoor is hij goed geschikt voor sport en dieren. Weet je (nog) niet hoe je dit moet instellen, dan zal de camera dat voor je doen en ook dan komen de eigenschappen van de Tamron goed tot hun recht. Door het relatief lage gewicht is de lens ook nog geschikt voor reisfotografie, waarbij uiteraard een safari het meest in aanmerking komt.

Conclusie

Tamron 100-400 f/4.5-6.3 VC Di USD is aan te bevelen. De lens levert een belangrijk deel van de voordelen van langere lenzen in een compactere en lichtere vorm. De kwaliteit is ook fijn en de lens wordt, in tegenstelling tot wat we meestal zien, zelfs beter bij inzoomen.

Adviesprijs: € 1029,99 Leverbaar in Canon en  Nikon-vatting
Info: tamron.nl / transcontinenta.nl

Beoordeling Tamron 100-400 f/4.5-6.3 VC Di USD

Getest in digifoto Starter 1.2018

+ Licht en compact
+ Goede prestaties
+ Fijne stabilisatie