Marijn Fidder: bijdragen aan het proces van verwerking
De Hollandse Fotoprijs is dé aanmoedigingsprijs voor jong fotografietalent in Nederland tussen de 18 en de 35 jaar. Er wordt elk jaar één winnaar aangewezen die drie prijzen wint: een geldbedrag, een vertegenwoordiging door fotobureau Hollandse Hoogte en een publicatie. Dit jaar won Marijn Fidder met haar fotoserie waarin ze kinderen met kanker fotografeerde. 'Ik wilde niet alleen het kind en de ziekte fotograferen maar juist de kleine momenten in het leven: zowel thuis als op school en in het ziekenhuis tijdens de behandelingen,' geeft Marijn aan.
Het project startte eind 2017 toen ze stopte met haar studie Mediavormgeving. 'Destijds had ik een tussenjaar en wilde iets betekenisvols doen.' Haar inspiratie voor het project haalde ze uit haar eigen leven. 'Toen ik zelf in groep drie zat overleed er een vriendje van me aan de gevolgen van kinderkanker. Dat heeft me eigenlijk altijd bezig gehouden en ik wilde dan ook iets doen voor de gezinnen waar een kind kanker heeft. Ik dacht: ik kan wel aardig fotograferen, waarom maak ik geen naslagwerk met beeldmateriaal dat hopelijk kan bijdragen aan de verwerking van deze ziekte? Zo is het begonnen.'
De prijs won ze niet zozeer met één foto, maar met de gehele serie. 'Dat klopt naar mijn gevoel ook. Ik vind niet zozeer één foto de beste, het is het geheel aan foto's wat het verhaal vormt.'
Emotionele momenten
Het fotograferen van de kinderen was soms erg emotioneel. 'Er waren momenten waarop het erg lastig was. Ik heb me voorgesteld hoe het zou zijn als ik zelf een kind zou hebben dat zou komen te overlijden. Je ziet nare dingen die je erg verdrietig maken. Toch kan ik bij het fotograferen wel een muurtje voor mezelf optrekken. Dat is denk ik ook goed, want ik ben er natuurlijk ook om de beelden vast te leggen en dat lukt niet zo goed als ik geëmotioneerd ben.
Uiteindelijk is het belangrijkste doel dat het zo goed mogelijk wordt vastgelegd wordt en dat zou ook boven mijn eigen gevoel moeten staan.'
Tijdens het uitvoeren van het project heeft ze gemerkt dat haar hart ligt bij fotografie en dat ze hier zichzelf in wil ontwikkelen. 'In dit jaar heb ik gemerkt dat ik heel gelukkig word van verhalen vertellen en fotograferen. Daarnaast vind ik het ook belangrijk om maatschappelijke thema's die onderbelicht zijn meer aandacht te geven.' Ze houdt zich nu dan ook fulltime bezig met fotograferen.
Nieue projecten
Dat ze veel ideeën heeft, blijkt wel uit de nieuwe projecten die ze op dit moment heeft lopen. 'Op dit moment ben ik begonnen met een serie over de psychiatrische hulphond: een hond die bedoeld is voor mensen met een psychiatrische achtergrond. Dat loopt op dit moment een beetje spaak, omdat ik er eerlijk gezegd niet helemaal uit kwam.'
Marijn vond het met name moeilijk om de omgang met de psychiatrische hulphond goed vast te leggen. 'Het was lastig om er achter te komen wat de band tussen hond en persoon precies is en hoe je dit kan vastleggen in één beeld aangezien het niet heel letterlijk is. Een 'normale' hulphond houdt de deur voor je open of doet je sokken voor je aan. Dat is heel visueel en dat heb je bij een psychiatrische hulphond niet. Het is daardoor even zoeken. Ik leer er wel heel veel van en dat is wel weer goed.'
Daarnaast richt ze haar ogen ook op het buitenland. 'Afgelopen mei ben ik naar Moldavië geweest om te kijken of ik daar een verhaal kan vertellen over emigratie: over de leegloop in Oost-Europa en de gevolgen daarvan. Ik ga me in eerste instantie richten op deze twee projecten en wat daarna volgt weet ik nog niet. Er zijn nog veel verhalen om te vertellen.'
Dit artikel werd geschreven door Eefke Burg en gepubliceerd in editie 4.2019.