Van mijn vader heb ik een aantal analoge lenzen geërfd.
Eén van zijn geliefde hobby's was analoge fotografie.
Hij werkte met Olympus- OM-1 ,OM-3 en OM-4ti en gebruikte verschillende zuiko lenzen.

Nadat ik een aantal lenzen had geprobeerd met een OM-ring op mijn eos 7d stuitte ik ergens onderin een cameratasje op een bijzondere lens. Deze lens was van origine ook geen olympus lens en het leuke was dat mijn vader net zoals ik bezig was geweest met het maken van een passsende olympus OM-fitting. Het zag er allemaal een beetje gekunsteld uit, dus ik werd nieuwschierig. Ik was toen net bekend geraakt met het fenomeen "oude lenzen op je digitale camera gebruiken". Ik wist dus niet wat deze lens zou doen.
Toen ik de lens (een Super-Takumar 1:2/55) op mijn 7D plaatste en door de zoeker keek zag ik in eerste instantie alleen maar blurrr. Ik dacht eerst dat ie stuk was... totdat ik met mijn vinger voor de camera ging kijken en bemerkte dat ie echt maar op een bepaalde afstand scherp bleek te stellen.

Toen ik aan het experimenteren was met de lens kwam mijn vriendin de kamer binnen en zei:" ik heb een mooie ring, als het je lukt om de kleuren in de edelsteen te laten zien dan ben je echt goed".... Dat leek me een leuke uitdaging. Ik keek om me heen in de huiskamer en dacht na over een leuke omgeving waar die goed in zou gedijen. Op onze mooie,±2mtr. hoge oude houten kast stond al een mooi antiek aandoend wierookpotje, ik dacht, dat kan een leuke compositie zijn. Met de camera op een éénpoot en ikzelf op een krukje speelde ik met de scherptediepte en schoot een aantal foto's waarvan ik er één heb uitgekozen voor de scherptediepte wedstrijd. "De ring op de stoffige kast"...

Sluitertijd 1/250 diafragma 2